Ο τόμος αυτός είναι ο δεύτερος από τους δύο τόμους με τους οποίους εντάσσεται το έργο του Ευριπίδη στη σειρά «Μεταφρασμένοι Συγγραφείς της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας». (. . .) Ο Ευριπίδης είναι ο μεγάλος ποιητής τραγωδιών που συμπληρώνει τη τριάδα των «τραγικών» ποιητών της ελληνικής αρχαιότητας μαζί με τον Αισχύλο και το Σοφοκλή. Είναι ο νεότερος από τους τρεις· αναμετρήθηκε μαζί τους και με άλλους δραματικούς ποιητές και έχει τις «ειδοποιούς διαφορές» του από τους ομότεχνούς του. Παρουσιάζει τα πρόσωπα των έργων του ρεαλιστικά, αναδεικνύει τη μετρήσιμη λειτουργία του ανθρώπου με το συνδυασμό της αναφοράς των θετικών και των αρνητικών στοιχείων τους, απεικονίζει τη λειτουργία της ζωής όπως ήταν. Στην αρχαιότητα εκτιμήθηκε πολύ το έργο του για τις πολλές χάρες της ποιητικής λειτουργίας του. Είχε χαρακτηρισθεί «από σκηνής φιλόσοφος», επειδή στα έργα του τα πρόσωπα, πρωτεύοντα και δευτερεύοντα, εκφράζουν φιλοσοφικούς στοχασμούς. Τα έργα του αποτελούν μια ανθρώπινη πινακοθήκη, είναι μια διαχρονική παρακαταθήκη και δίνουν πολλές αφορμές για προβληματισμούς. (. . .) [Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]