Μεσάνυχτα. Σκοτεινός υψωνόταν στον Ταΰγετο ο πύργος της Καστανίτσας. Ούτε φως, ούτε ήχος μαρτυρούσαν στους έξω, αν, πίσω από τους χονδρούς τοίχους μου, ζούσαν άνθρωποι.
- Θοδωράκη, ξύπνα... Ξύπνα, αγόρι μου, μουρμούρισε μες στο σκοτάδι η φωνή της Μάνας.
Το παιδί, τριών χρονών πιτσιρίκος, άνοιξε νυσταγμένο τα μάτια κι αναδεύτηκε στο στρώμα.
- Ξύπνα, Θοδωράκη!... ξανάπε η ίδια φωνή.
Ήρθε ο πατέρας σου! [...] (Από την έκδοση)